Roy Mustang and Ryan Ross are giving me all sorts of funny fuzzy feels lately.

 The former does not even exist and the latter is a bitch.

(My) All-nighters are overrated

If there's one defining trait I am conscious of knowing I have, it's my tendency to get to the real action only when the buzzer's near to beating. College has deeply ingrained in me the inclination of having a particular sense of crisis to motivate me. I know it's not a trait to be proud of, but despite years of being such a buzzer beater, I get results and has never failed to accomplish the tasks I have set out to do. And perhaps, as a journalist-in-training, it's the deadlines that pump the blood in my veins. I am conscious of the importance of abiding by my timeframes and proper planning but it's the thought of conquering deadlines that give me the adrenaline rush to work and get the job the done.

Besides, it's probably second nature of the life in the University to forego sleep on the eve of the deadline. I also see myself working more efficiently when the rest of the world around me are already asleep, lost in their respective dreamlands. I prefer solitude more than I'd care to admit, and it's in the nighttime that I get to embrace this choice and set to work on my own pace.

Or maybe I'm just justifying my lack of desire to accomplish things earlier than I had to.

Such as this thesis.

'Lahat ng bagay ay mayro'ng hangganan...'

Minsan sa may Kalayaan tayo'y nagkatagpuan
May mga sariling gimik at kanya-kanyang hangad sa buhay.

Sa loob ng kulang dalawang linggo, may kasaman kami sa opisina na aalis na. Doon na sa ibang bansa siya maninirahan kasama ang kanyang pamilya. Iilang buwan lang namin siya nakasama, pero mabilis na gumaan ang loob ng buong team sa kanya. Maalalahanin kasi siya, sobrang mabait, malambing, nakakasabay sa mga biruan, at madaling pakisamahan. Mas uunahin ka muna niyang alukin ng pagkain niya bago siya kumain. Minsan, noong galing ako sa dentista at 'di makakain ng maayos, pinagdalhan niya ako ng peaches dahil malambot ito.

Noong una akala namin ay hindi siya makaka-adjust sa ugali ng mga tao sa team. Para kasing sobrang refined niya. Pero sa maikling sandali, kasama na siya sa mga kalokohan at nakikipagkulitan na din. Nalaman ko pa na maraming pagkakaparehas ang mga interes namin. Kaya parang gusto ko tuloy pabagalin ang oras para mas matagal namin siyang makasama.

Ngunit ngayon, kay bilis maglaho ng kahapon.
Sana'y 'wag kalimutan ang ating mga pinagsamahan.

Medyo mahina ako sa pagpapaalamanan, lalo na kapag naging malapit ako sa isang tao. Siguro kaya matagal akong "mag-open up" sa mga bagong kakilala, minsan umaabot ng taon kahit na palagian naman kaming magkasama. Ayoko kasi ng pakiramdam ng iniiwan. Sabagay, sino nga naman ba?

At kung sakaling mapadaan, baka ikaw ay aking tawagan
Dahil minsan tayo ay naging tunay na magkaibigan.

--Mula sa "Minsan" ng Eraserheads (Circus, 1994)


P.S. Kung mababasa mo ito--Kamusta ka na? :)